25/05/12

Unhas preguntas ao Club Faro de Vigo


(Remitido hoxe por mail ao Club Faro e o director do xornal)
O día 21-05-12  ao comenzar a conferencia do embaixador de Israel no Auditorio do Areal, intentei  facer públicamente unha pregunta aos responsables do Club Faro de Vigo.
A  miña pregunta, moi sinxela, non se escoitou, porque entenderon que tal intromisión era unha  amenaza contra a liberdade do acto. Arremeteron en masa contra o que solicitaba unha resposta, con berros e aplausos ao embaixador, e co director do xornal erguido da súa butaca berrando. Precioso exemplo.(Existe video). Non só isto senón que os insultos, e as  amenazas dun policía nacional de civil, e algún exaltado, fixeron imposible a pregunta.
Claramente non dirixín a pregunta ao embaixador posto que non teño o mais mínimo interese en falar con él, polo que representa, e por iso estaba situado ao carón dos responsables do acto.
A miña pregunta era :
"Supoño que os responsables do Club Faro de Vigo son partidarios da legalidade internacional que emana dun organismo como a ONU, tan pouco sospeitoso de antisionismo. Sendo así, como é posible que   Faro de Vigo e o seu Club, coa colaboración da Deputación Provincial de Pontevedra, conviden a dar unha conferencia ao representante do país que mais Resolucións da ONU  incumpre da historia, moitas mais Resolucións incumpridas que todo o resto de Estados xuntos...e non só Resolucións , senón  que todos os Relatores da ONU para os Dereitos Humanos , manifestan informes negativos e contrarios a Israel?
Ou é que o Club Faro de Vigo, o xornal e os seus responsabeis non  aceptan dita legalidade?.
Ou é que teñen outras razóns ocultas?
Xa sei que vostedes dirán que xa lle deron a palabra a un cidadán e empresario palestino, e agora teñen o mesmo dereito a darlla ao embaixador. Pero existe un pequeno problema.
O citado cidadán non incumpre ninguna Resolución Internacional. mentres que Israel e polo tanto o seu representante, ten centos delas incumpridas.
Grazas o seu apoio, e a quenes  como vostedes non lles importa a citada legalidade, o Estado de Israel, segue na mais absoluta das impunidades, sen facer caso a ditas Resolucións.
Seguindo os seus feitos, podería suceder que en tempos pasados o embaixador de Sudáfrica tivera un posto de conferenciante no seu selecto Clube para publicitar o seu moderno país, e días despois alguna das súas vítimas nos contará os males do apartheid. E para que non crean que son un negacionista, tamén poderían invitar a algún xudeo salvado do Holocausto nazi e o mismísimo neto de Hitler, para que explicara a súa modernidade. Parece que a vostedes góstanlle moito os netos dos dictadores. Total a liberdade  para vostedes e así, igualan ás víctimas cos verdugos.
Non queden coa idea, simple, de que unha decena de pro-palestinos intentaron boicotear o acto, como publicaron ao día seguinte. Nin crean que vou facer apoloxía  dos horrores que día a día vive o pobo palestino. Queden coa idea de que houbo unha prohibición do subdelegado do goberno dunha concentración na porta do Auditorio do Areal, por defectos de forma...a legalidade?. Que a Policía Nacional tiña rodeado o edificio e que no interior tamén había policía. Mais legalidade?... pero pagada por todos. Que vostedes usaron un edificio público, como si fora seu e ten que existir un responsable directo desta cesión, corresponsable como a Deputación de Pontevedra que colaborou nel. Legalidade?
Queden con estas ideas e non den o seu apoio a quen bulra a legalidade internacional. Claro que pode suceder que cando eu decía no acto que colaboraban con eles houbo quen respostou: Y qué! Y qué!
Como remate poden comparar a bonita e idílica crónica que o día seguinte deron do acto, unha preciosidade moi moderna, co Informe que estes días publica Amnistía Internacional (antisionistas?) sobre os Dereitos Humanos en Israel.(Adxunto extracto do dito Informe).
Tamén poden decir:  Y qué? .Ou poden contarnos que as Resolucións da ONU, os seus Relatores ou os Informes de Amnistía Internacional, para vostedes, son papel hixiénico.
Atentamente,
 Xerome Calero DNI:-------------- 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Informe 2012 de Amnistía Internacional (Extractos)
 Las autoridades israelíes mantuvieron el bloqueo de la Franja de Gaza, prolongando así la crisis humanitaria del territorio, y continuaron restringiendo la circulación de la población palestina en los Territorios Palestinos Ocupados. En Cisjordania, incluido Jerusalén Oriental, las autoridades siguieron construyendo la valla/muro, que discurría en gran parte por territorio palestino, y ampliando los asentamientos, en contravención del derecho internacional. También demolieron viviendas e instalaciones palestinas en Cisjordania, así como casas de familias palestinas con ciudadanía israelí dentro de Israel, sobre todo en los pueblos “no reconocidos” del Néguev. El ejército israelí utilizó con frecuencia fuerza excesiva y, en ocasiones, medios letales contra manifestantes, en Cisjordania, y contra civiles, en áreas fronterizas de la Franja de Gaza. Las fuerzas militares israelíes mataron a 55 civiles en los Territorios Palestinos Ocupados, incluidos 11 menores de edad. En Cisjordania aumentó la violencia de los colonos israelíes contra la población palestina y se cobró la vida de tres personas. En general, los colonos y militares israelíes acusados de abusos contra la población palestina eludían la rendición de cuentas. Las autoridades no emprendieron investigaciones independientes sobre los presuntos crímenes de guerra cometidos por las fuerzas israelíes durante la operación “Plomo Fundido” de 2008 y 2009. Las autoridades israelíes detuvieron a miles de personas palestinas de Cisjordania. Más de 307 fueron sometidas a detención administrativa, sin cargos ni juicio, y otras fueron condenadas a prisión en juicios militares. Al concluir 2011, Israel mantenía presas a más de 4.200 personas palestinas. Siguieron recibiéndose informes sobre tortura y malos tratos a personas detenidas.
Israel mantuvo su bloqueo militar de Gaza, en vigor desde 2007, y en marzo cerró el paso de Karni, con lo que Kerem Shalom pasó a ser el único punto de acceso para mercancías, a pesar de su escasa capacidad. Con el bloqueo se prolongó una crisis humanitaria que afectaba a toda la población de Gaza: 1,6 millones de personas, más del 70 por ciento de las cuales dependían de la ayuda humanitaria. Se mantuvo la prohibición casi total de las exportaciones, que asfixiaba la economía, y la severa restricción de las importaciones dio lugar a la escasez y al encarecimiento de los productos. El bloqueo constituía un castigo colectivo, contrario al derecho internacional, y perjudicaba sobre todo a la población infantil y a los enfermos. Las autoridades israelíes obstaculizaron o impidieron la salida de Gaza de cientos de personas enfermas para recibir tratamiento médico. En mayo, Egipto abrió el paso de Rafah a los habitantes de Gaza, aunque controlando estrictamente los movimientos de entrada y salida del territorio. Al menos 36 palestinos murieron en accidentes en túneles utilizados para el contrabando de mercancías entre Egipto y Gaza o en ataques aéreos lanzados por Israel contra dichos túneles. La marina israelí impidió el paso a varias flotillas internacionales que trataban de romper el bloqueo de Gaza. En septiembre, un comité de investigación de la ONU concluyó que el bloqueo naval de Gaza era legítimo, pero no abordó la legalidad de todo el régimen de clausura que se imponía al territorio.
Más de 500 barreras y puestos de control del ejército israelí seguían dificultando el acceso de la población palestina a sus lugares de trabajo, escuelas y hospitales en Cisjordania, al tiempo que Israel continuaba construyendo una valla/muro de 700 kilómetros que discurría en su mayor parte por territorio palestino y separaba a miles de agricultores palestinos de sus tierras y recursos hídricos. La población palestina de Cisjordania con permisos de entrada a Jerusalén podía utilizar sólo 4 de los 16 puestos de control de la valla/muro. Se negaba a los palestinos el acceso a zonas cercanas a los asentamientos israelíes, cuyo establecimiento y mantenimiento violaba el derecho internacional. Aumentó la construcción de asentamientos, y al concluir 2011 más de 500.000 personas vivían en asentamientos de Cisjordania, incluido Jerusalén Oriental. Debido a las restricciones de circulación, para llegar a la ciudad más cercana, unas 200.000 personas de 70 pueblos palestinos se veían obligadas a dar rodeos de dos a cinco veces más largos que la ruta directa, lo que socavaba su acceso a servicios básicos.
Por lo general, las autoridades israelíes denegaban el permiso de construcción a los palestinos residentes en Jerusalén Oriental y en la zona C de Cisjordania, donde Israel seguía teniendo plena autoridad en materia de urbanismo, con lo que obstaculizaban el ejercicio de su derecho a una vivienda adecuada. Las autoridades israelíes intensificaron en Cisjordania la demolición de viviendas y otras edificaciones palestinas construidas sin permiso, y durante 2011 destruyeron más de 620 estructuras. Como resultado de ello, casi 1.100 palestinos se vieron desplazados, lo que supuso un incremento del 80 por ciento con respecto a 2010; además, destruyeron 170 cobertizos para animales y 46 depósitos de agua, lo que afectó a más de 4.200 personas. Debido a su vulnerabilidad, resultaron especialmente damnificadas las comunidades beduinas y de pastores, algunas de las cuales corrían peligro de ser desplazadas permanentemente a causa de las severas restricciones de circulación, las reiteradas demoliciones y la violencia de los colonos.

En junio, las fuerzas israelíes llevaron a cabo repetidas demoliciones en Hadidiya, comunidad de pastores del norte del valle del Jordán, donde destruyeron 33 estructuras y dejaron a varias familias
Las autoridades intensificaron también las demoliciones de viviendas palestinas dentro de Israel, sobre todo en pueblos “no reconocidos” oficialmente, donde se prohibía toda construcción. En septiembre, el Consejo de Ministros aprobó planes para regular las construcciones beduinas “ilegales” en la región meridional del Néguev que, de aplicarse, podían suponer la expulsión forzosa de Israel de miles de ciudadanos palestinos.
Las fuerzas israelíes emplearon munición real y fuerza excesiva contra manifestantes palestinos en Cisjordania, así como contra otros manifestantes en las fronteras de Líbano y Siria. También utilizaron estos medios para obligar a respetar la “zona de exclusión” dentro de Gaza y en su costa. Mataron a 55 civiles palestinos en los Territorios Palestinos Ocupados, de los que 11 eran menores de edad. De ellos, 22 civiles, entre ellos 9 menores, murieron por fuego israelí en las zonas restringidas de Gaza, tanto terrestres como marítimas. El ejército emprendió investigaciones internas sobre algunos de estos incidentes, pero éstas no fueron independi Durante 2011, las autoridades israelíes mantuvieron recluidos sin cargos ni juicio a un mínimo de 307 palestinos de los Territorios Palestinos Ocupados, en virtud de órdenes de detención administrativa renovables, basadas en información que no se revelaba ni a los propios detenidos ni a sus abogados.ntes ni transparentes.
Como venían haciendo desde junio de 2007, las autoridades israelíes continuaron prohibiendo a los presos palestinos de Gaza recluidos en prisiones israelíes recibir visitas de familiares. Aunque durante 2011 se excarceló a más de 200, al terminar el año aún quedaban unos 440 en las cárceles israelíes. Asimismo, las autoridades israelíes denegaban con frecuencia los permisos de visita familiar a los presos cisjordanos, alegando imprecisos motivos de “seguridad”.
Se seguía enjuiciando a los palestinos de los Territorios Palestinos Ocupados ante tribunales militares y se les negaba sistemáticamente el acceso a abogados durante los interrogatorios en prisión preventiva. El 27 de septiembre, de conformidad con la orden militar núm. 1676, la edad mínima para que los palestinos pudieran ser juzgados ante tribunales militares israelíes pasó de 16 a 18 años. Previamente, estos tribunales juzgaban a los niños de 16 y 17 años en las mismas condiciones que a los adultos. Sin embargo, la nueva orden no exigía que se facilitara a los menores de edad detenidos el acceso a asistencia letrada ni que se evitara recluir junto con adultos a los que tuvieran más de 16 años.
Siguieron recibiéndose denuncias de tortura y otros malos tratos, infligidos incluso a menores de edad. Entre los métodos más citados figuraban las palizas, las amenazas contra la persona detenida o contra su familia, la privación del sueño y el mantener a los detenidos en posturas dolorosas y atados con grilletes durante periodos prolongados. Los tribunales militares israelíes aceptaban como prueba confesiones presuntamente obtenidas bajo coacción.

El Parlamento israelí aprobó leyes que restringían la libertad de expresión y asociación, incluida una norma que castigaba el llamamiento al boicot contra personas o instituciones israelíes en Israel o en los asentamientos israelíes de Cisjordania.
Las autoridades israelíes seguían negando el acceso a procedimientos de determinación de la condición de refugiado a los solicitantes de asilo eritreos y sudaneses, que representaban aproximadamente el 80 por ciento de los 45.000 solicitantes de asilo presentes en Israel. Sólo se les facilitaba documentación provisional y no se les permitía trabajar ni utilizar los servicios públicos de salud y asistencia social. Únicamente se concedió la condición de refugiado a un reducido número de solicitantes de asilo de otros países.

En el Parlamento se abrieron camino nuevas y duras medidas para disuadir a futuros solicitantes de asilo. En marzo, el Parlamento aprobó la primera lectura de un proyecto de ley de Prevención de la Infiltración, en virtud del cual se podía encarcelar durante tres o más años a los migrantes y solicitantes de asilo indocumentados. En septiembre, el Consejo Nacional de Construcción y Planificación dio a conocer un proyecto de apertura de un centro de detención para solicitantes de asilo, con 10.000 camas, junto a la frontera de Israel con Egipto. Pese a que en marzo el ejército israelí decidió suspender las llamadas “devoluciones calientes” –devoluciones de solicitantes de asilo que pasaban de Egipto a Israel sin revisar siquiera sus solicitudes de asilo–, las ONG siguieron documentando nuevos casos de devolución a Egipto hasta julio.

22/05/12

O museo dos horrores e o Club Faro de Vigo



Coa Policía Nacional rodeando o exterior do Paraninfo e axentes non uniformados no interior, celebrouse a conferencia que o Club Faro de Vigo, coa colaboración da Deputación de Pontevedra, ofreceu o día 21 de Maio no Paraninfo do Areal, e na  que Alon Bar, embaixador de Israel, disertou sobre "¿Por qué Israel es uno de los países más modernos del mundo?".
A Subdelegación do Goberno en Pontevedra, prohibíu unha concentración de protesta, e decidiu limitar o exercicio do dereito de reunión a un colectivo cidadán, alegando como único motivo razóns de tipo formal. Notificaba que "ten por non comunicada dita celebración por ter sido presentado o escrito fora de prazo".
No momento, en que con tanta liberdade comenzaba o esperpento, houbo un intento de  ler un extracto da narración do Relator Especial da ONU para os territorios palestinos ocupados, Richard Falk:<Estou arrepiado polas continuas violacións dos Dereitos Humanos nas prisións israelís e apelo ao Goberno de Israel para que respecte as súas obrigacións internacionais de Dereitos Humanos con respecto a todos os presos palestinos…Israel debe tratar os presos en folga de fame de acordo cos criterios internacionais e permitirlles as visitas dos seus familiares"… desde a guerra de 1967, uns 750.000 persoas palestinas 23.000 delas mulleres e 25.000 menores de idade pasaron polas prisións israelís, é dicir, un 20 por cento da poboación dos territorios palestinos e un 40 por cento dos homes… O uso xeneralizado da detención administrativa por parte de Israel oponse directamente aos criterios internacionais sobre os xuízos xustos…>.Etc.
Os aplausos e ameazas dalgúns asistentes, incluido o director do xornal, fixeron imposible a lectura, e o presentador Miguel Boo, non dubidou en berrarlles pola megafonía ”herdeiros de Franco” e “os demócratas que están de pé que saian”, aos que intentaban protestar.
Evidentemente a lectura non ía dirixida ao embaixador, senón que era unha pregunta aos responsables do Club Faro de Vigo, por darlle voz ao representante do Estado que incumple mais resolucións da ONU na historia , mais, que todos os Estados do mundo xuntos. Pero non é iñorancia, senón colaboración no nome da democracia.
Para eles  democracia e  liberdade consisten en entrevistar a Hitler e ao mesmo tempo aos xudeos víctimas do Holocausto nazi. Unha cruel forma de igualar as víctimas cos  verdugos.
A crónica do día 22 no Faro de Vigo é unha delicia de como converter o museo dos horrores nun conto de Walt Disney:< ¿Cómo se explica que siendo un país en conflicto, desértico en parte, pueda exhibir esas cifras de empleo? Esa fue una de las preguntas primeras. Para Alón Bar, que haya solo un 5 por ciento de paro o un crecimiento del 4.8 por cien tiene que ver con otros factores, como que un 4.7 por ciento del presupuesto se dedique a la innovación, superior al de cualquier otro país del mundo. "Es enorme dijo el interés que tiene Israel en I+D, y se manifiesta en hechos como que 57 grandes multinacionales de gran innovación como Google hayan localizado allí sus bases"...hay una gran cultura del emprendimiento, que empieza por no considerar como una culpa el fracaso. Allí no se castiga sino que se entiende que el camino al éxito tiene que pasar muchas veces por el fracaso"...el estado judío pone mucho énfasis en el territorio educativo desde la infancia pero también en la universidad aunque a sus responsables, "como es lógico", siempre les parece insuficiente la inversión. "Creamos además instituciones que potencien la investigación y que eviten la fuga de cerebros"...Está claro que cualquier intervención militar sobre Irán es difícil y no deseable pero no hay más remedio que comparar ese mal con el que supondría que fuera un país nuclear"... "El nivel de conocimiento que tiene España de Israel afirmó no es el que quisiéramos. Es algo muy distinto de lo que a veces se lee y de ciertas ideas simplificadoras"...>
Ningún comentario sobre os 4.700.000 refuxiados, sobre as torturas, sobre o asasinato de milleiros de persoas, sobre as leis racistas, sobre o expolio dos recursos dos palestinos, sobre o emprego de fósforo branco contra a poboación civil ou sobre ter armamento nuclear de maneira ilegal.
<O 15 de maio conmemorouse o 64º aniversario da Nakba ou catástrofe palestina, cando o proceso de limpeza étnica da poboación árabe indíxena de Palestina iniciado polo proxecto sionista culminou (pero non concluíu) na creación unilateral do Estado de Israel. As milicias sionistas de triste fama (Stern, Irgun, Haganah, Palmach), antecesoras do exército israelí e comandadas por quen serían posteriormente primeiros ministros ou presidentes do flamante Estado (Ben Gurion, Isaac Rabin, Moshe Dayan, Menahem Begin, entre outros), arrasaron, destruíron e saquearon máis de 500 cidades, aldeas e pobos palestinos, asasinaron a unhas 13.000 persoas, feriron a máis de 30.000, e expulsaron pola forza e o terror a 800.000 (a metade da poboación nativa de Palestina), converténdoas en refuxiadas a quen ata o día de hoxe prohíbeselles regresar aos seus fogares e terras>.(María M. Delgado, activista de dereitos humanos. Entre febreiro e maio de 2011 foi acompañante e observadora internacional en Yanun, Nablus, co EAPPI, e entre outubro e decembro con CPT na o-Khalil/Hebron.)