10 de xaneiro de 2011.
Mariano Rajoy dixo:" voy a hacer las cosas como Dios manda".
Detrás de tan católica frase, os bancos e as grandes
corporacións privadas mandan.
Un ano antes o 10 de xaneiro de 2010
prometeu: "Cuando gobierne bajará el paro", e nas portadas dos
xornais que o apoiaban, prometía que chegaría a crear 3.500.000 postos de
traballo. Gañou as eleccións
xerais en novembro de 2011.
Despois de 16 meses de Goberno do PP, o paro, que atoparon no 22,8%, pechará 2013, segundo
cálculos do Exécutivo, no 27,1%. E para o 2015, nunha nova cita electoral, si
antes non somos capaces de botalos, no 25,8%.
Hoxe hai 6.202.700
personas no paro, das cales 1,9 millóns de familias teñen todos os seus membros
no paro (un 10,3% mais que no último
ano) e un millón de mozos menores de 25 anos sin traballo o 57.22%. Como Dios manda, Mariano!.
E cun país endebedado para varias xeracións que pagarán os
intereses aos mesmos bancos que rescatamos da ruina.
Pola contra e grazas os moi competentes proxectos desta
dereita retrógrada, pretenden
subir, de novo, a idade da xubilación e cobrar unha pensión
menor. Ou o que é o mesmo: Morre, para que así non a cobres. Calquera pode
entender que a sostenibilidade do sistema non depende de si nos xubilamos aos
67 ou aos 75, senón de que haxa traballadores cotizantes que garantan as
pensións dos maiores, como sucedeu e sucede.
Para os poucos mozos que atopan traballo, un
salario de miseria de becarios, e o resto exiliados forzosos.Esperanza Aguirre mantén que é «motivo de optimismo» que «por primera vez» en la historia de España muchos jóvenes cualificados están trabajando en el extranjero.> A inmoralidade desta facha optimista merece cadea por estúpida.
Mentres tanto, proclaman que o problema é reducir o déficit público, rachan o sistema de protección social, os servizos públicos( sanidade, educación, xustiza, etc.), e recortan os dereitos e liberdades, sin importarlles que para sair da catástrofe, é imprescindible a creación de emprego, e que a súa Reforma Laboral non serve para crear emprego senón para destruilo e abaratalo.
E teñen ideas estupendas como a
Delegada do Goberno en Catalunya, María de los
Llanos de Luna: “Es importante que haya pijos y ricos, que son los que
gastan". Por iso suben os salarios dos
directivos e dos grandes empresarios, mentras baixan os salarios dos
trabajadores. Exemplos dos que gastan, e decir pijos e ricos:
O presidente da eléctrica Endesa, Borja
Prado. En 2012, coa información remitida á Comisión Nacional del
Mercado de Valores (CNMV) gañou 2,24 millóns de euros, un 15% mais que en
2011.
O presidente de Repsol, Antonio Brufau, cobrou no pasado exercicio un total de 7,6
millóns de euros. Ingresou 4,9 millóns como salario fixo (deles 1,83 millones
en especie), ademais outros 2,74 millón de euros por aportacións a seguros e
pláns de pensións.
O presidente de Iberdrola, Ignacio Sánchez
Galán, cobrou prácticamente o
mesmo que no ano anterior (6,27 millóns de euros, deles 3,25 como retribución
variable), pero cun engadido: 305.000 accións como parte do bono estratéxico
2008-2010, cunha valoración de 1,15 millóns.
O xornal EL PAÍS
elaborou unha lista dos mellor pagados do Ibex.
En 2012, os 15
directivos con maiores salarios sumaron 127 millóns. En primeiro lugar, o ex
número dous de Telefónica, Julio Linares (33,3 millóns. Joaquín Ayuso
(Ferrovial, 10,35 millóns), Ángel Cano (conselleiro delegado do BBVA, 22, 7
millóns) e Pablo Isla (Inditex, 9,41 millóns).
Dacordo cos datos de
Eurostat, Spain é o segundo país mais desigual da UE,
ao comparar a renda dispoñible polo 20% mais rico coa do 20% mais pobre. Só
Lituania mostra unha situación peor.
Como veña
algún dios os vai sacar a patadas do país.
