QUE É GALICIA(LOIS PEREIRO)

Galicia... data
Run...
A. Auga. Aire. A Amnesia do vencido, a Atracción do Abismo, a Arbre o pé da Arbre, e a ledicia do espazo circundante. A alma é o Atlántico e  o cantil o corpo da súa chamada Atroz.

B. Barroco: a Beleza cotiá feita materia en pedra á Beira do Bosque omnipresente.

C. Calma. Castelao, Curros, Cunqueiro, Cultura, Celebración e Culpa: unha conciencia Céltica do Cosmos.

D. Difícil definir esa Dor, Dobregar o Destino, conseguir que o Desexo  siga sendo útil. (Diluvia).

E. Espiral no Espazo Esférico. Emigración: Estímulo do noso Exilio interior que nos leva polo leste cara a Europa, polo mar cara ao Éxito e cara á Enfermidade, e sempre cara ó Eterno Extrañamento do Espírito.

F. Fogo de Fogar. Fantasía. Fábricas, Febre e Formas do Futuro, Figuras do pasado. O Fenómeno atmosférico da Felicidade, e tódalas Festas do mañá...

G. Gráficas do Granito, auga e silenzo, onde transborda a alma da Gulfstream. O xemido das Gaitas, e no carácter esa amable presenza da Graxa.

H. Historia: Herbicida o esquecemento. A Humidade, o "Horror vacui" e a Humildade impídennos convertela Historia en Heroísmo. Nosa Herdanza adestrada na fuxida, coa sabedoría das feridas vellas,  vencidos somentes por nós mesmos.

I. Ironía: arte de converti-lo Inferno nun conto de Inverno.
J. Son oriental. Rotundidade sureña.

K. Kilowatios por terra sulagada.

L. Loito: manchas na paisaxe, bólas negras sobre o tapete verde.

M.  O Misterio da Música doa mortos, pero o Miño vai levando ese Misterio ó Mar.

N. Norte. Noite. Néboa. Negro: materia poética nacional.

Ñ. Nh/ gn/ ñ.

O. Oeste: "Galicia atende e obedece á chamada do Oeste" (R. Otero Pedrayo). Tantos séculos de Ofensas e de Esquecemento crean anticorpos no Organismo dun pobo, e esa continua Ofensa da historia vai xenerar no Orgullo deste pobo apracible o destrutivo Osíxeno do Odio, a Obsesión do fracaso e da culpa.

P. Poesía. Patria. Paixón. Perigo de extinción, perdidos na nosa propia Pureza, da necesidade de ser un Pobo. A nosa indiferencia alimentará o Proceso de autoxenocidio que vivimos. Paisaxes espalladas, enfiadas entre os Perfís do Pasado, coa Presenza dunha vexetal sensación de eternidade. Paixón e Poses "punk", reflexos Postmodernos e altas horas nos Peiraos  urbáns da noite.

Q. Química da dor Quintaesencia do medo. Quen ri aí ó meu carón?
R. Río: o Rumor da vida, a Relixión das augas. Os Risos xorden sempre onde Reina a calma, no fondo acougo  de quen coñece o Risco e o domina. Rural: corre sangue Rural por estas veas; e se algunha vez a Razón opón Resistencia, Recoñécese o galego na terra, na lenta vitalidade da arbre, na invencible Resignación da herba.

S. O Son da Soidade e o Silenzo. O Salvaxe Sarcasmo dos Soños do presente, e a Silente atracción polo Suicidio: o Sil. O Miño é o noso Sangue, o Sil a súa Sombra. Serenos e Sombríos, finalmente transcende o Sorriso astuto.

T. Terra. E o Tempo, e o Trastorno e as súas Tebras. A Tradición dunha triste Tenrura. A Terra é o principio, e todo existe nela e para ela.

U. Utopía: compaxina-lo desexo e a necesidade dos nosos soños.

V. Vacas en Vales mollados, e a férrea Vontade dos Vellos encadeados á terra, co Vicio do seu fatalismo escéptico. Verde. Verde e máis Verde sobre outros Verdes, e por detrás: Verde.

W. Whisky: noite urbana. Galicia é Wagneriana, ou é máis ben un Wolfgang Amadeus enfermo de paisaxe, soñando con Sibelius?.

X. 25 de Xullo.

Y. e

Z. Fin

(LOIS PEREIRO. Do libro POEMAS 1981/1991)