Na miña vida teño algunhas datas polas que celebrar aniversarios. A primeira, a que elixida polos meus pais,tivo como resultante que eu aparecese neste mundo. Evidentemente sen contar coa miña opinión.Outras dúas son os nacementos das miñas fillas,e aínda que supoño que tiven que ver , é innegable que o azar tamén xoga.
E tamén a de cando coñecín a miña compañeira, e a isto hai que sumarlle ao azar, outras compoñentes, que non vou explicar aquí,faltaría mais.
Polo medio queda un accidente de coche,do que saín con vida.
E tamén un 24 de febreiro de 1981,continuación, como marca o calendario dun 23-F.
A tardiña do 23,quedáramos Antón e eu,para ensaiar un texto teatral,”Emigrados”,(que mira ti,estamos montando agora para celebrar eses 30 anos de teatro galego).
Na cafetería, na tv., poñían as imaxes dun tal Tejero, que a tiros invadía o Congreso, e as nosas vidas, mentres os tanques de Miláns del Bosch, tomaban Valencia.
Non ensaiamos,e fomos a miña casa, onde falamos toda a noite do futuro, e dese presente,que outra vez, resucitaba a ditadura franquista. Non era posible ter que recuperar a vietnamita,os panfletos, o medo, as detencións,os “sociales”, as noites de pintadas, as citas de seguridade, as reunións clandestinas e as hostias a tutiplén.
Non era posible. Portugal xa tiña democracia,(veñen os recordos de cando vin en Lisboa os tanques de Otelo baixando pola Avenida da Liberdade e as apertas coa xente).Non era posible ter que sufrir unha vez mais semellante castigo.
Por iso celebro o 24 F,porque esa mañá de hai trinta anos, a dereita española,o fascismo español, fracasou nun intento mais, de someternos”manu militari”.
Despois veu o que algúns chaman “o exemplo da transición política en España”.
Pero o exemplo o deron os que deixando atrás, mortos ,asasinados ,fusilados, torturados, ou aos que simplemente nos roubaron a mocidade, fixeron o intento de pasar páxina, de reconciliación, e coller aquel papeliño onde poñía “amnistía”, e dalo por bo.
Nunca se nos ocorreu, pedir documentos de demócratas, a tantos que se converteran de repente a democracia, nin documentos de non ter delitos de sangue, nin de colaborar co franquismo,nin de tantas atrocidades que vivimos. A pesar de telos que soportar a todas horas na tv.
Iso si, agardo que nun xesto de caridade cristiá, a igrexa española pida perdón por tantos paseillos que lle fixeron ao ditador baixo palio, e outras miudezas.
Pero hoxe vivo cunha dúbida permanente.
Si en Euskadi queren iniciar un proceso de paz¿ Quen lles outorga o dereito a decidir si alguén tivo ou non relacións anteriores co terrorismo e non pode borrar nunca o pasado?¿Porqué non son capaces de facer o que xa se fixo? ¿Quen outorga ese carné?¿Canto tempo e que penitencia teñen que pasar, e quen a pon?.
Vou tomar uns viños para celebrar o 24 F, a pesar de que a dereita deste país non aprendeu nada... destas cousas, claro está.
Ningún comentario:
Publicar un comentario